А ў нашым калгасе разгортваецца чарговы экшн з паліцы "два миро -- два шапиро".
Гэтым годам раптам падчас вывазу смецця папрасілі не выкідваць шкло з пластыкам. Ну, папрасілі і папрасілі -- колькі там таго шкла на лецішчы за сезон утвараецца, каб ламаць пра тое галаву.
А ўчора на агульным сходзе распавялі пра падводныя плыні. Аказалася, што шыза падзельнага збору смецця перад адпраўкаў на агульную сметніцу дакацілася і да лецішчаў. Шапіра ўжо зрабіў усе справаздачы ледзь не ў мінулым годзе, калі прыпякло, і зараз на месцах рыюць зямлю носам, каб адпавядаць; даводзяць планы да таварыстваў па ўсталёўцы трох кантэйнераў.
Савецкая ўлада, трэба заўважыць, тут і падавілася ўласнай сквапнасцю: па 4 соткі нарэзала, так што нават супрацьпажарныя нормы па размяшчэнні будынкаў былі адціснутыя ў бок. Зараз жа на прапановы пра пляцоўку пад кантэйнеры мае адказ у выглядзе санітарнай фігі: не бліжэй за 20 метраў да будынкаў: давайце зямлю, якой няма.
Але ж патрэбны і суцяшальны кампраміс: раз-другі на сезон будзе замаўляцца вываз адмысловага смецця, таму, каб усё выглядала належна, моцна прасілі рыхтаваць смецце да падзеі.
Дарэчы, са шкла прымаюць толькі бутэлькі-банкі, аконнае шкло ў залік не ідзе.
А дзе ж тут другі Шапіра, спытаецца чытач. А другі Шапіра быў старшыней таварыства гадоў 30 таму, шмат якога добраўпарадкавання прабіў, якім сёння карыстаюцца на зайздрасць суседзям.

Уважліва сачыце за зубамі: калі дзяржаўны рот пачынае раскрывацца абяцаннямі разумнага стаўлення да магчымага ўжывання дурнога закона, не забывайцеся, што наступнае, што гэта рот зробіць перад тым, як учапіцца ў ахвяру, гэта прамовіць dura lex sed lex.

70-я гадавіна кастрычніцкага бунта ўжо адзначалася адборным трэшывам, хоць заўсёды гатовыя на ўсё вучылкі яшчэ і пучылі вочы ў стварэнні атмасферы страху свята. Да гэтага моманту ўжо паспяхова прайшлі гонкі на лафетах, прадуктовыя карткі (выбачайце, "запрашэнні на тавары") дабраліся да сталіц, і пахабнае стаўленне да чучала ў маўзалеі стала агульным месцам.

Дык чаму ж іншы культавы муляж -- "вялікай перамогі" -- праз 70 год пасля набіўкі павінен весці сябе нейкім іншым чынам? Старыя бальшавікі вызваліцелі даўно чарвей кормяць, а нашчадкам справядліва не падаюць.

Коўдру "вялікай перамогі" з апошніх высілкаў цягнуць на сябе нават дагэтуль разумныя групы рэспандэнтаў. Хахлы, прыкладам, актыўна вітаюць нібыта нейкую адмову ад каларадскай расфарбоўкі ў БССР. Пра тое, што колеры заходу над дрыгвой прызначаныя той жа савецкай маскаліяй, ужо і не ўзгадваюць. Мала, ох мала іх пад тымі ж колерамі ў 1996 дэпартавалі з забаронаў ўезду -- забыцца паспелі на адценні саўка. Усё лічаць, што хто фашыстаў слушней прагнаў -- той і пераможца.
Нашто было тады год таму ў Адэсе маскаляціну смажыць, калі сістэма каардынат засталася ўсё той жа?

Па-мойму, выявы пасуюць адна да другой:

Рэканструкцыю "дарогі жыцця" ў Малінаўскія гета кінулі не дарабіўшы: рух адкрылі, падземны трамвай вось-вось першых смяротнікаў прыме, а назву-то замяніць як заўсёды адклалі на потым.

Проста пакіну тут без каментароў.

I.
( Read more... )

II.
( Read more... )

Хто кажа, што настаўнікі сёння сталі сцыклівым гаўном, да якога адпаведныя і адносіны, не зусім дакладны ў сваім падыходзе. Бо адбылося гэта, па меншасці, гадоў з 30-40 таму, а зараз проста ўвайшлі ва ўзрост прыняцця і агучвання рашэнняў тыя, хто адчуў гэта яшчэ ў свае школьныя часы на ўласнай шкуры.