Куток спажыўца

Сімптаматычна, што неяк адразу і ў розных месцах пайшло характэрнае "бурленне гоўн". Офісныя хамячкі абураюцца, што дэмагагічная формула "спажывец заўсёды правы" працуе толькі там, дзе візіцёра за спажыўца палічыць сам прадавец. І вось ўжо ільюцца кіламетры стогнаў "ім мае грошы, значыць, непатрэбныя", "а я наступным разам за гэта пойду да іншага прадаўца". Вушы марозяць назло мамке наперабой, хіба што трэску не чуваць.

І ніяк зразумець не жадаюць, што па аплаце і сэрвіс. І скакаць вышэй за галаву, каб схапіць долар-другі ў сталым бізнесе няма неабходнасці. А калі пачынаецца такое скаканне -- гэта ўжо прыкмета перадбанкрутнага стану.

Верагодна, усё крызіс: даходы спажыўцоў прыпалі, вось і з'ехалі на прапановы ніжэйшага цэнавога сегменту, а чаканні ад сэрвісу засталіся на былым узроўні. Вось і енчаць "я спажывец, я тут галоўны" замест таго, каб пачаць працаваць на пажаданы ўзровень камфорту.

Няма душэўнай раўнавагі -- дык хоць іншаму ў душу насраць застаецца.

( копія для індэксатара )

Куток спажыўца

Сімптаматычна, што неяк адразу і ў розных месцах пайшло характэрнае "бурленне гоўн". Офісныя хамячкі абураюцца, што дэмагагічная формула "спажывец заўсёды правы" працуе толькі там, дзе візіцёра за спажыўца палічыць сам прадавец. І вось ўжо ільюцца кіламетры стогнаў "ім мае грошы, значыць, непатрэбныя", "а я наступным разам за гэта пойду да іншага прадаўца". Вушы марозяць назло мамке наперабой, хіба што трэску не чуваць.

І ніяк зразумець не жадаюць, што па аплаце і сэрвіс. І скакаць вышэй за галаву, каб схапіць долар-другі ў сталым бізнесе няма неабходнасці. А калі пачынаецца такое скаканне -- гэта ўжо прыкмета перадбанкрутнага стану.

Верагодна, усё крызіс: даходы спажыўцоў прыпалі, вось і з'ехалі на прапановы ніжэйшага цэнавога сегменту, а чаканні ад сэрвісу засталіся на былым узроўні. Вось і енчаць "я спажывец, я тут галоўны" замест таго, каб пачаць працаваць на пажаданы ўзровень камфорту.

Няма душэўнай раўнавагі -- дык хоць іншаму ў душу насраць застаецца.

( копія для індэксатара )